با آبانماه خورشيدي استو كوه نشينان در ستايش از آب

آيين دل انگيزي دارند.

شب سيزدهم تيرماه ديلمي ,فرزند اول يك خانواده

 بافرزند آخر خانواده ديگر -دختر يا پسر يك آبادي 

كه با هم آشناي ديرينه اند - با همديگر 

حرف نميزنند و به پاي چشمه ميروند و يك

قابدون ghabdun (ظرف مسي استوانه اي و دسته دار)

آب برميدارندو روي طاقچه اطاق خانه اي كه بايد 

در آنجا جمع شوند و مراسم تيرماه سين زه را 

برگزار كنند,ميگذارند.

( به روايتي بچه بزرگتر هنگام برگشت بچه كوچكتر 

را كول ميگيرد و به خانه مي آورد)

غروب روز سيزدهم (شب چهاردهم) همه كساني كه 

در جشن شركت ميكنند ,در خانه اي كه آب قابدون

در آنجاست جمع ميشوند و نيت ميكنند و چيزي

از قبيل :انگشتر-دگمه -گردن بند و غيره را

در آن ظرف آب مي اندازند .ظرف را وسط اطاق

گذاشته و خود حلقه وار مينشينند.

رباعي خوان يا طبري خوان حاضر ميشود.

كودك خردسالي كه نميداند اشيا داخل ظرف آب 

از آن چه كسي است ,دست در ظرف آب ميكند و 

يكي  از آنها را بيرون مياورد و به حاضرين نشان

ميدهد ,صاحبش آنرا ميشناسد-در اين هنگام 

رباعي خوان مشغول خواندن شعرهاي خاص 

تيرماه سين زه ميباشد .

صاحب آن شيئ از بافت كلام او ميفهمد كه مراد او 

برآورده ميشود يا نه.

رباعي خوان به تعداد افراد شركت كننده در اين

جشن رباعي ميخواند و اين رباعيها كه وزن و آهنگ

ويژه,غير از ((لاحول ولاقوة الا بالله)) دارند منسوب

به امير پازواري شاعر و عارف دلسوخته مازندران 

كه آهنگ اميري آن بسيار معروف است.