در ماه رمضان خبري نيست)) و روزه ميگيرند و تا ظهر هيچ چيز نميخورند و در نيمروز
ناهار ميخورند و تا افطار لب به اب و غذا نميزنند و به اصطلاح روزه خود را
تشكه toshkeh ميزنند.(( گره ميزنند))
الكل تقريبا به صفر ميرسيد.
غير از شبهاي احيا در اماكن متعدد بساط قمار داير ميشد كه برد و باخت ان زياد بود
وبساكه بعضي كسبه حاصل چندين سال زحمت خود را در يك شب ماه رمضان ميباختند و
اواره وطن ميشدند.البته پس از پيروزي انقلاب ديگر كمتر شاهد چنين مجالسي هستيم.
باميا ,رشته خشكار و رشته ختايي رادر سيني
ميچينند و براي فروش در كوچه ها به راه مي افتند
و براي عرضه انها شعر ميخواندند.
گرمه زولبيا , بارك الله زولبيا
كتله دكون , دره سر بيا
با پول سيا -زوتر بيا
اق جان جي , پول هگير بيا
بارك الله زولبيا
****
رشته خشكاره
خيلي پرباره
******
در مورد رشته ديگر اگر بچه اي داد ميزد رشته ختايي
ساير بچه ها با هم به شادي و شوخ طبعي دم ميگرفتند:
تي ننه (مادربزرگ) مرد بدائي
امره شيريني ندائي
از شب ضربت اميرالمونين تا شب شهادت ان حضرت
در اين شبها اغلب مومنين و مومنات اين جملات
را به زبان مي اورند: ( صدلعن حق دمادم
لعنت بر ابن ملجم)
اغلب مردم در اين شبها به مساجد ميروند
دعا ميخوانند و در شهادت اميرالمونين
به سوگواري ميپردازند.گرفتن احيا و
دادن اطعام به نيت مردگان در اين شبها
بسيار مرسوم است.